Hakan Karahasan
[email protected]

Fragmanlar var zihnimde. Gazze'deki durum artık öyle bir hâl aldı ki, kalbi çarpan, aklı ve vicdanı olan hiç kimse var olanları görmez(lik)ten gelemiyor.

Emil Cioran'ın dediği gibi, doğmuş olmak mı sakıncalı, yoksa, hiç doğmayıp, tüm bu acıları, zalimlikleri tecrübe etmemek mi? Zor bir soru...

Marcus Aurelius'un dediği gibi, her şeyin geçici ve süreklilik gösterdiği bir evrende bu hınç niye? Uzayda belli bir süre geçiren astronotların ideak ettiği gibi, dünya gezegeninde insan denilen varlık bir tane. Uluslar, diller, dinler, sınırlar, uzaydan bakınca sadece görülmüyor değil, aynı zamanda, insan denilen varlık olarak, kendimize oluşturduğumuz bu sanal hapishanenin ne kadar manasız olduğu, bir kez daha, açığa çıkıyor. Her şey devinim halinde ise ve ölümsüzlük sadece bir sözcük ve umut algısından ibaretse, bunu bile bile ne amaçla birbirimize bu denli kötülük yapıyoruz, yapabiliyoruz?

Uykusuz geceler bitmek bilmiyor. En karanlık anlarda bir umut tomurcuğu yeşermiyor değil. Dünyanın değişik yerlerinde, var olan duruma karşı yürüyüşler gün geçtikçe artıyor. Bu durum, umutlanmak için yeterli mi? Bilemiyorum. Ama umudu tüketmek de istemiyorum. Tükenmesin diye geçiriyorum içimden.

Peki, "ne yapmalı?"

Olan oldu! Ne zamandan bu yana, olmuş olan ol(a)masaydı?

İnsanlığın dibi bugün yaşanıyor! Dipten çıkabilecek miyiz?

Behçet Necatigil'in deyişiyle, içinde yaşadığımız dünyanın durumu şöyle özetlenebilir: "dar çağlarda yaşamak zorluğu."