(18 Haziran 1936-20 Ocak 2010)

1955 yılında Kıbrıs’tan ayrılıp bir daha hiç geri dönmeyen Taner Baybars 20 Ocak 2010’da, kansere yenik düşüp, Fransa’da yaşamını yitirdi.

Kuşkusuz Kıbrıs’tan çıkan en büyük şairlerden biri olarak kabul görüyordu daha hayattayken. (Hem kuzeyde, hem güneyde.)

Ocak 1954’te Lefkoşa’daki Çardak Yayınları’ndan çıkan, 1951-1953 yılları arasında yazmış olduğu şiirlerden oluşan ilk şiir kitabı ‘Mendilin Ucundakiler’den sonra, toplam 7 kitap yayımladı İngilizce olarak.

5 şiir ‘To Catch a Falling Man - 1958-1963’ (Gökten Düşen Adamı Tutmak) (1963), ‘Susila in the Autumn Woods - 1972’ (Susila Sonbahar Korusunda) (1974), ‘Narcissus in a Dry Pool – 1965-1978’ (Nergis Susuz Göl İçinde) (1978), ‘Pregnant Shadows – 1978-1981’ (Gebe Gölgeler) (1981), ‘Tilki ve Beşik Yapanlar 1990-1991’; 1 roman ‘A Trap for The Burglar’ (1965); 1 de anı-roman ‘Plucked in a Far-Off Land: Images in Self Biography’ (1970).

Bunun yanında Nazım Hikmet’ten ve diğer Türk şairlerden yaptığı çevirilerin toplandığı kitaplar yayımlamış.

‘Mendilin Ucundakiler’ bir yana, 3 tane de çeviri kitabı var Türkçe’de. Üçü de Yapı Kredi Yayınları tarafından yayımlanmış. 1. Seçme Şiirler: 1947-1997 (1997), 2. Uzak Ülke: Bir Kıbrıs Çocukluğu (1997) , 3. Tilki ile Çobanaldatan - Toplu Şiirler 1951-2001 (2007).

1955 yılında Britanya’ya göçedişinden sonra, Kıbrıslı okuyucuları unutmuş onu, ta ki Mehmet Yaşın 2007’de Seçme Şiirlerini yayınlayana kadar. Sonra Kıbrıslı şair olarak sahiplendik onu, gel gör ki Gürgenç Korkmazel’le 30 yıl aradan sonra yaptığı söyleşiden öğreniyoruz ki o kendini Britanyalı bir şair olarak görüyor.

Aslında onunla ilgili çok fazla soru vardı kafamızda.

‘Neden Kıbrıs’tan ayrıldı?’

‘Neden ilk kitabını Türkçe yayımladıktan sonra İngilizce yazmayı seçti?’

‘Neden dinini değiştirdi?’

‘Neden Kıbrıs’a hiç dönmedi?’ belli başlıları...

İşte bu soruların cevaplarını veya cevaplara giden ipuçlarını, Gürgenç Korkmazel ile yaptığı, İngilizcesi ‘Cadences’, Türkçesi ‘Kitaplık’ dergisinde yayımlanan söyleşisinde okuduk.

Fransa’da yaşadığı son dönemde şiir yazmayı oldukça azaltmış, kendini resim yapmaya ve sergi açmaya vermişti. (Bu resimlerden ‘le bois l’air le feu’ [odun hava ateş] adını verdiği bir tanesi de bizim evimizin duvarında asılı ne mutlu ki...)

Taner Baybars kendi Britanyalı bir şair olarak görebilir, ama biz Kıbrıs edebiyatına dahil ediyoruz onu. Özellikle Türkçe yazdığı 30 kadar şiir bu hakkı da veriyor bize. Değil mi?

Bir şair ölünce en iyi nasıl anılır, tabii ki şiirleriyle.

İşte, burada şiirlerinden bazı örnekler...

ÖLÇÜSÜZ AYRILIK VAR AŞK OLMAYAN YERDE

Sana duyduğum arzuyu uyarır ve parmaklarımı

bacakaramda tutarcasına saklarım onu,

dalgın dalgın baksam da (ah, ne dehşet!)

şeytan-tırnaklarının sızısını hissederek. Sen, eldeğmemiş,

dokunulmaz, sığ su, aynı zamanda kuru deniz yosunu;

bir şilte sererim onlardan, şiddetli bir derinlik sancısı.

Ah, hepsi saç tellerin sanki, saçlarının içindeyim,

gel, geriye savur onları, ayrılık burgacına... Şilte, tuz özünün

sahibesi, ıslak yatıyorum senin boşluğunda.

Dokun bana bön örümcek, sürt düğme gövdeni ürperen

tüyleri üstüne tenimin; gül çiyiyle tütülenmiş, sinek kanıyla

zonklayan... Her çiftleşme sonrasında çoğalan bacaklarınla,

çoğul bacaklarınla var oluyorsun. Kurnaz ağlar içinde gösteriyorsun

sakladığın zehiri. Zorlanınca sana girmekte, sen bana girer,

sessizce emersin, gözlerin göremeyeceği kanımı.

Ben yerde, sen yumuşak yastıkların arasında, yağlıyorsun

abanoz karınaltını, bir Kentauros’un beklerken binmesini üstüne.

Anlıyorum şimdi uzaklıklarını, kendini verir gibi görünsen de

ne kadar da uzaksın, nasıl olur da o kaskatı gövden

dönüşüyor boşluğun şiltesine. Yaklaşırım sana doğru,

duymak için çarpışlarını kalbinin, yaralı, memelerinin

korları altında. Gürleyen uzaklığını dinler serin steteskop dudaklarım.

VAZODAKİ ÇİÇEK

Donmuş bir goncayı mutfağımın sıcaklığında

açmaya çalışır zavallı doğa, başaramaz ama,

bir bir büzülüp düşer taçyaprakları.  Sapı

üstündeki kuşburnu, sadık dikenlerden ayrı, çatlayıp

döker kederli çekirdeğini. Kırağı kaplı çimenlik

tırpancının ölümsüzleştiren biçişini hayal eder

ve kıskanır, çalılıktaki dayanıklı goncayı,

yalnız ölen, kendi zamanında ve  huzur içinde.

KAYBOLMUŞ KARDEŞLER... BEN?

Evveet... kayboldum, işte öyle, çok pek çok zaman geçti,

kocaman ağır yıllar batıyor köklerinde omuzlarımın.

Uzak ülke o, uzak düşlerden daha uzakta doğduğum yer,

isimler, resimler, hatıra-satıra, kahve fincanında geleceğim:

küçük kafatasımda gümbür gümbür atıyor geniş hafızam,

aaaa, yok, patlamasın! Fransa ovalarında şimdi, o yazların

karanfil sesli sıcaklığı ve göçebe bulutlar turnalar peşinde...

Gözlüyorum, olur mu diye, hatıralarla buğulanmış hislerim.

Kaburgalarımda bıçak acıları, karışıyorlar meltem yelinde.

Bu olamaz! Ölecek miyim? Durmadan ölecek miyim? Neden?

Kış duvarlarında küçük evimin açılmadan yaz panjurları?

Vasilya’daki tavuk kümeslerinin kokusu geliyor burnuma...

Nerede o mutlu köy, yeşil zeytinle çiğnenen kurak tepeleri?

Herşey dönüyor bana, buluyor beni uçsuz çayırların ucunda,

ölenler bile dönüyor elimi sıkmak için, çobanlar, çiftçiler

ve içlerinde var sayısız şehitler... Bomba, tüfekle düşen değil!

Hatırlıyorum çoğunu ben, berrak gözleriyle bakıyorlar bana...

O dillerde olmayan şehitler, ıssız köylerin nemli okullarında

bir elde tebeşir öbür el de kara tahtaya yaslanmış, titrek.

Şehit olmak yalnız tüfek ateşiyle değil, mitralyözle değil, değil...

BAHARI KUTSAL KUTUYA KOYMAK

Öldürür. Kesinlikle. Geri dönmeye umudu yok

yüreğin. Gecenin şiddeti

bir yaprak daha koparıp getirir.

         Yeni mi? Böyle söyler. Ama hatırlar

         hafıza. Nasıl olur da ölebilir daha doğmadan,

böylesine yeniyken. Gösterişsizce lütfeder,

hafifliği ve müstehcenliğiyle gurur duyar mevsim.

Kurtar beni

         bu kasvetli yolu izleme vazifesinden.

Postacı değildir mevsim. Yanlışlıkla

öldürebilecek bir şey getirebilir bu adrese.

Güneş şimdiden bir yığın zaman getirdi

ve diz çöktü karaağaç, yaprak zevk aldı.

Bırak da sevinsin özsu, kan korksun.

         Hiçbir şeyden korkmaz, dinler beden;

         Bahar yaşar, öldürmez.

Hayır, buraya sincaplar giremez efendim. Konuş onlarla,

anlayacaklardır. Ama ben anlamam. Güneşi veriyorum sana

ufku keserek batmadan önce. Ben sevemem, sen sev onu.

Yine ağaçları hissediyorsun sen, ilk telaşlı günden kalan

hiçbir şeyden korkmaz kan. Tadını çıkar.

Zorlayamaz mısın? Hayır, zorlayamazsın bunu –

Reklam mı desem, kimbilir? Belki de yalnızca

gözleri bağlar bu yeşil ve kuş, yalancıdır.

ÖĞLE UYKUSU

Karıncalar düşüyor dişi kiraz ağacının dallarından,

yorgun, sırtüstü, altında uzak günleri düşünüyorum.

Kelebek mi, karga mı düşürüyor pisliklerini

yaşlanmaya isyan eden kırmızı burnumun köprüsüne.

Sonra şu ihtiyarlamayan mavi bahar güneşi

yangın gibi takla kılıyor, yaprak bir yaprak

beni bulsun diye ıslak çimenin üstünde,

ama ben binlerce ışık yılı ondan uzaktayım.

ANNE DUASI

Eminim ki mezarlık ve Araf sınırında

annem gözyaşlarını siliyordur beyaz kefene,

kendi öldüğüne değil, hayır, değil

ama bizi arkada yapayalnız bıraktığına..

Sonra eminim ki küçük bir pınar başında

karşılaşmıştır annem Hazreti Meyrem’le,

ve onu derhal koynuna basıp ağlamış,

tevdi etmiştir evlatlarını onun ellerine.

Ama nasıl da kanat çarpıyor

öbür-dünya dilekleri onun

kuantum çekimi bambaşka olan

Allah aşkıyla genişleyen semada...

Ve benim yalnız başım yufka yastıkta

çökmüyor solak kaderin kirli avcuna.

Olabilir yarı Ben’im hâlâ yeryüzünde

ama yarı Ben’im de annemin

dualarıyla uçmakta.

Ya!