Denktaş, yani ‘baba’ Denktaş, bize yaşamın “ölümlü” olduğunu hatırlattı...

Son birkaç senede en fazla okunan yazım olmuştu, ardından yazdığım satırlar...

....

Bu ada üzerinde toplumlar arasında “barış inşası”na inanmadı hiç, barışı yeşertmedi.

Kıbrıs adasında “bölünme”nin en önemli mimarıydı...

Bir de “gelen Türk giden Türk” siyasetinin...

Bir ülkenin kimliği, dokusu, rengi kaybolurken ortadan, Rauf Denktaş tüm bunlara “Türklük mücadelesi” dedi.

Ve ömrünü buna adadı,  “taksim”i kalıcılaştırmak için uğraştı, büyük oranda da başardı.

....

Elbette ki “lider” kimliğine ve “kendi davasına” olan inancına, bilgeliğine, çalışkanlığına büyük saygı duyulacak bir karakterdi.

***

Nezire Gürkan’ın kitabını okurken, Serdar Denktaş’ın şu sözleri teyit ediyordu beni:

“... Hedefleri Türkiye’ye bağlanmaktı. 68’inci vilayet olmaktı. Taksim demek, oydu...”

***

Çocukluğunu, babasından dolayı “sürgünde” yaşadı Serdar Denktaş, Türkiye’de...

·        ... “O yıllarda ‘tatil’ ya da ‘av’ adı altında Ankara’dan çıkışların, aslında TMT toplantılarının kamuflajı için yapıldığını çok sonra anladım...”

·        ... “Raif, okulda arkadaşlar ‘Kıbrıs’tan kaçan birisinin oğlu’ dedikleri için kızardı...”

Ve kitapta, beni en fazla etkileyen diyalog, yine sürgün yıllarına ait...

·        ... “Mustafa Hacıahmetoğlu, Ankara’daki evimize ziyarete geldiğinde, annemin, üzerine sarılarak koklaması ve ‘Ohh, Kıbrıs kokar’ demesinin nedenini o günlerde anlamamıştım...”

***

Serdar Denktaş, “söylemleri” ile “eylemleri” arasındaki kimi tutarsızlıklara ve parti tabanının “kaygan” yapısına rağmen eğer hâlâ siyasetimizde önemli bir figürse...

Tek sebebi “Denktaş” soyadını taşıması değildir...

Her dönem, “Kıbrıs kokmasıdır” aynı zamanda...

 [ Nezire Gürkan’a ve Rüstem Kitapevi’ne teşekkürler... Kitabın tanıtımı, Pazartesi, 18.00’de, Rüstem Kitapevi’nde ]