Pazar gün Leymosunlular Pikniği’ndeydik.

Olması gereken, yapılması gereken, yaşanması gereken bir gündü…

Çünkü ihtiyaç vardı.

Nedendi bu ihtiyaç?

1974 sonrası dağılan veya dağıtılan Leymosunlular tekrar bir araya gelip Leymosunluluğu yeniden yaşamak istediler.

Eski kuşaklar ve hala hayatta olanlar, o kuşakları, uzun zamandır görmediklerini görmek istediler.

74 öncesi çocuk olanlar o çocukluk günlerini belki o günlerin çocuk arkadaşlarını tekrar görerek yaşamak istediler.

Yeni kuşaklar “kimdir bu Leymosunlular, anamızdan, babamızdan duyduğumuz bu meşhur Leymosunlular nasıl birileridir” diye görmek, tanımak istediler.

Boğaz Piknik Alanı dolup taştı. Organizasyonu yapan komite güzel bir iş başardı. Daha önce bu organizasyon yapılmış da eksiklerden, hatalardan ders alınmış gibiydi, oysa daha ilkiydi.

***

Tabii ki böyle bir ihtiyacın ortaya çıkmasındaki en büyük neden ‘kimlik kaybı’ korkusu… Kimlik kaybı derken devletin verdiği kimlik kartından sözetmiyorum. Kıbrıslılığın, kültürün, Leymosunluluğun, Lefkoşalılığın, Mağusalılığın, Baflılığın, İskeleliliğin kaybolmasının korkusu…

İşte böyle bir ihtiyaç çıkıyor ortaya… Belki de bu durumu Karadenizliler pikniğine, Hataylılar pikniğine de benzetebilirsiniz. Bir farkı yok diyenler de çıkabilir ancak çok farklı bir durum. Karadenizli, Hataylı veya başkaları Londra’ya giden Kıbrıslı Türkler gibi gittikleri başka bir ülkede kendi kültürlerini yaşamak, unutmamak için böyle günler düzenlerken, Leymosunlular Pikniği gibi etkinlikler kendi ülkelerinde varolmanın mücadelesini vermek gibi algılanmalı…

Örneğin Mahmut Anayasa Facebook’ta şöyle bir düşünce paylaştı;

"Binlerce Leymosunlu buluştu"... Haberi okuyunca sandım ki Avustralya’daki Leymosunlular buluştu, meğerse Kıbrıstakilermiş buluşan... Hem de nerede? neredeyse Kıbrıslılara vize uygulanacak olan Boğaz piknik alanında... Hey yavrum hey, nereden nereye... Bu topraklarda önce "Kıbrıslılar Derneği" kurduk, şimdi de yabancı bir ülkede yaşar gibi bölgesel buluşmalar organize ediyoruz... Kendi ülkemizde yabancı olduk ya helal olsun be gumbaro, ne deyim...???

Çok haklı değil ama haksız da değil.

Zaten hayatımızın bilinmezliği bu değil mi? Ne kadar haklı ne kadar haksız? Her şey, her konu beyaz-siyah olamaz. Grileri de değerlendirmek gerekiyor.

Evet, az önce yukarıda yazdığım gibi başka pikniklerle eş tutulabilir ama değil. En azından benim düşünceme göre öyle değilken (veya kendimi bu şekilde avutmaya çalışırken) belki başka türlü etkinlikler de yapılabilir ama yine sonuçta bir bölgenin, bir kültürün yaşatılabilir olması için yapılacaktır her şey…

***

Burada kızılması gereken bunları düzenleyenler değil, bu durumları yaratanlar ve en başa da gidersek savaşlardır.

Bu savaşları yapanlar, yaptıranlardır.

Demokrasi güçlerinin, barış güçlerinin bütün amaçları da bu değil mi zaten? Bir daha savaşların olmaması ve Leymosunlular Pikniği gibi etkinliklere gerek kalmaması…