Bir çocuğu kucağına alarak karşıdan karşıya geçiren adamın fotoğrafı beynime işledi!..

Çünkü “lağım” içindeydi yol…

Ve az ileride, “Saray” vardı, sözüm ona…

Cumhurbaşkanlığı Sarayı…

Geriye doğru, birkaç yüz metre ötede Meclis…

Hemen karşısında coğrafyanın kuzey “kapanı”na hükmeden Elçilik!..

Öyle de…

“Bok” içinde yüzüyordu yollar…

Ve “Bu tablonun sorumluları gitmeden görüşmeyiz” diyen sendika yumuşamıştı bir anda, 90 milyonluk krediye onay çıkınca!..

***

“Toplumsal” düşünecektik hani!..

Mesele aslında sadece “maaş” değildi, ilkeler vardı ortada, hani?

Şeffaf yönetim gibi...

Hani günü kurtarmayacak, yarınlara bakacaktık birlikte…

“Yapanın yanına kalmayacaktı” öyle mi?

Şimdi kime kızalım…

Siyasilere mi yine…

Sendikaya mı?

Kendimize mi yoksa…

Kimden çıkaralım hıncımızı, söyleyiniz, hadi...

***

Lağım taşan sokaklar, düşüp kalktığımız çukurlar, mikrop saçan karasinekler öylece duracak bir yerde…

Biz “grev paraları”nın pazarlığını yapacağız harıl harıl…

“Vezne”ler açılacak “gecikme faizi” ile tahsil için paraları…

Ama kirlilik içinde devam edeceğiz yaşamaya, köhne beyinlerle…

Parayı veren görecek ki keyifle öttürüyor düdüğü, kulaklarımızı tıkayacağız sadece, öyle mi?

***

İşçinin hakkı için ölümüne direnelim…

Evet, direnelim…

Çünkü kimse, bir başkasını “angarya” çalıştıramaz…

Ama unutmayalım ki, yurttaşın da hakkı vardır…

Temiz bir şehirde yaşamak gibi…

Ödediği her kuruş verginin, karşılığını almak gibi...

Yollarda yürüyebilmek gibi…

‘İnsan’ olmak gibi...

“İlkelerle” yaşamak gibi…

***

Söyleyiniz, hangi ‘slogana’ sarılalım şimdi!