“…Seneler doldurmuş gamzelerini...

Ama gözlerine dokunmamış yar...”[1]

***

Teni, her zamankinden daha bronzdu.

Gözleri, ürkek bir serçenin telaşında uçuyordu, kendini bekleyen uzun saçların yoğunluğuna...

Düğümlenmişti...

Artık kimse çözemezdi kolay kolay...

***

Siyah gömleğinin düğmeleri, bu kez sonuna kadar kapanmamış, göğsünden taşan kıllar yüzündeki kirli sakala karışmıştı...

Artık dökülmeye başlayan saçları kazınmıştı ensesinden...

Simsiyahtı o gün...

Oysa sabah, maviye uyanmıştı...

Ve öğrenmişti ki “özgürlük”, hapsedilmiş zamanlara isyandı...

***

İlk ‘gamzeler’i mırıldandı...

Bir şarkının ara nağmesiydi...

Senelerin doldurduğu gamzelere düştü, çürüttüğü hayallere sarılarak tırmandı...

Gözlerinin içine daldı sonra...

Ve ‘dokundu’ bebeğine...

Seneler eskitse ve yıpratsa da bedenini, o gözler dokunuyordu hâlâ yüreğine...

Mavi, bir anda aşka boyandı...

***

Dudakların bittiği yerde başlamıştı yeniden bir telaş...

Bir kalp ezgisi...

Bir titreyiş...

Bir tutsak zamana isyandı...

Yeni bir düğüm atılmıştı...

Bu kez ‘özlerine...’

Bir ‘ıstakoz’ zamanda ve kabuk değiştirmek için kaya dibine sığındıkları bir anda, ‘çok eskiden’ başlamış ama hiç unutulmamış bir tutkunun yamacında yine “mavi”ydiler işte...

Delicesine sevişen bir çift mavi...

***

Uyandığında, kalp atışları vuruyordu gecenin sessiz saatine...

Rüyaydı...

Evet, bir rüyadaydı....

Kitabını açtı, yastığın üzerinde yarım kalan satırlara koştu kalbini...

Ve daldı şiirine...

<<....Hani oyunlar tükenmemişken

Henüz kimse bize ihanet etmemiş

Biz kimseyi aldatmamışken

Eskidendi, çok eskiden......>> [2]

***

Uyuyamadı.

Kirli bir sakala uzattı ellerini!..

[1] Ulaş Ay

[2]Murathan Mungan