Pazartesi hafta başı. Lefkoşa merkez ilkokulları grevde. Kızım nenesine gitmek istedi. Gönyeli’den Küçük Kaymaklı’ya götüreceğim. Saat 7:15’de yola çıktık.

Gönyeli çemberinden 10 dakikada geçtiğimiz için sevinmiştik. Uzun sürmedi. Atatürk Stadyumu’nu geçer geçmez trafik tıkandı. Normal değildi. Zaten bu ülkede normal olan ne kaldı ki dedim, kendi kendime...

Bir sonraki tarfik ışıkları bozulmuştu, iki araç çarpıştı. Etraf savaş alanına dönmüştü. Kaç gündür trafik ışıkları yanmıyordu. Kaza olacağı belliydi. Gariban insanlar sabahleyin işe gitmek için evlerinden çıktılar başlarına ne işler geldi. Suçlu da değillerdi hani. Zamanında ışıklar tamir edilseydi, bu kaza olmayacaktı. Arabadan düşen parçalar düştüğü yerde kaldı, bir polis memuru büyük parçaları refüje attı.

Kaza nedeniyle kavşağı yaklaşık 20 dakikada geçebildik. Etrafı iyice inceleme fırsatı buldum. Yol kenerlarında ve refüjde gömeçler büyümüş, çayırlar serpilmiş, çamurlu su birikintileri  öbek öbek sanki ova yolunda gidiyoruz. Biraz ilerde sel baskını olmasın diye yıkılan bordur taşlarından tepecikler, diplerinde ise çukurlar oluşmuş. Yola bir ayak kadar  uzanan çukurların görünebilmesi için ne olduğu tam belli olmayan “lamarinalar” çakılmış. İlerde ise çöpler suyun üzerinde yüzüyordu.

Vay benim Kıbrısım...

Vay benin yeşil adam...

Vay benim Lefkoşam...

Vay benim güzel insanım...

Sen bunlara mı laiktin.

Düşen düştüğü yerde; kopan koptuğu yerde kalıyor.

Trafik ışıkları bozulmuş zamanında tamir edilmiyor.

Çukurlar açılmış kapatılmıyor...

Çöpler atılmış toplanmıyor.

Otlar, gömeçler büyümüş temizleyen yok...

Düşen düştüğü yerde; kopan koptuğu yerde kalıyor.

Lefkoşa belediyesi grevde, öylece kaldı...

Kurultay kaldı...

Parti başkanlığı kaldı...

Üç milyon sterlin konusu öylece kaldı...

Sahte imza olayı kaldı...

Öğretmen ataması kaldı...

Kafa tasımızı çaldılar, hediye ettiler o iş de öylece kaldı.

Ne ölümüze ne dirimize saygı kalmadı.

Akşam üzeri saat 17:30 civari geri dönüyorum.

Kazadan kalan parçalar hala düştüğü yerde, öylece kalmışlar...

Ülkem düşmüş...

İnsanım düşmüş...

Lefkoşam düşmüş...

Düştüğü yerde öylece kalmış.