<<... Günlerden 8 Haziran’dı...>>

Ama yıllardan, 1972...

<< ... Bir tapınakta saklanıyorduk. Kutsal bir yerdi; bize göre en güvenli yer... Başlangıçta korkmuyorduk; çocuklar için bir macera gibiydi. Aniden askerler geldi ve bize "Dışarı çıkın" diye bağırmaya başladı. O zaman gerçekten korktum. Her taraf yanıyor, patlama sesleri durmuyordu. Çok yüksekti ses. Tapınaktan çıktık. İki kardeşim ve kuzenlerimle yola çıkıp koşmaya başladık. Bütün giysilerim yanmıştı. Yine de şanslıydım, çünkü ayaklarım yanmamıştı...>>

Kim’in 9 yaşında yaşadıkları bunlar...

“Napalım” bombası saldırısında...

40 sene önce...

Vietnam savaşının simgelerinden o siyah beyaz fotoğrafın, çıplak çocuğu...

Orada acılar içinde koşan Kim Phuc'un anlattıkları...

Ve sonra savaş bitti...

Büyüdü, yaralarını sardı Kim, Kanada’ya iltica etti...

Şimdi onca acının üzerine kin ve nefret tohumları ekmiyor...

Kendi ismini taşıyan bir vakıfta, barış elçiliği yapıyor Kim...

O ünlü siyah beyaz karenin ardından, ancak üç gün sonra ailesi tarafından bulunabilen çocuk, “acılar üzerinden siyaset” yapanlara ve “geçmişin acılarını çoğaltarak” kendine zemin yaratanlara karşı, çığlıklar atıyor şimdi.

Savaşla ve ölümle dokuz yaşında yüzleşen, neredeyse tüm vücudu yanan, on yedi kez farklı ameliyatlar geçiren Kim, bugün “barış” diyebiliyor, tüm öyküsüne rağmen...

“Kim Phuc”un Vietnam dilindeki karşılığı, “Gerçek mutluluk...”

Kim’e soruyorlar şimdi: “O meşhur siyah beyaz fotoğrafa bakıyor musunuz?” diye.

“Yok” diyor, “Artık yeni fotoğraflara bakıyorum... Yeni ve mutlu fotoğraflara...”

Yeni fotoğraflara bakabilmek....

Kim, böyle... Biz kimiz sahi?

Yeni fotoğraflara bakmayı bilemedikçe...