“Daha soğumadı…”

Ben bir ölüyüm. Bir ölünün, tecavüze uğrayıp öldürülen bir kadının ağzından dinleyeceksiniz bu hikâyeyi. Belki biraz iğrenç gelecek ama bunların hepsi bana yapıldı.

Savaşın ikinci veya üçüncü günüydü. Savaş o kadar hızlı gelişti ki çocuklarım ve ben kaçamadık. Köyde bizim gibi kaçamayanlar bir eski evin içine toplanmıştık. Bizi bulacaklardı bunu biliyordum ama savaşın şiddetinin geçmesini bekliyorduk. Belki de Birleşmiş Milletler’in adamlarını görür onlara isimlerimizi yazdırırız ve esir statüsünde oluruz diye bekliyorduk. Geceleri gizlice evlere gidip ekmek ve su alıp geliyorduk. Ve gündüzleri de dışarıda bir kişi bırakıyorduk. Birleşmiş Milletler’in arabalarını görmeyi ve başkalarının bizi görmemesini umuyorduk.

İkinci veya üçündü gündü. Öyle hatırlıyorum saklandığım yerden yolu gözetliyordum. Köyümüz tamamıyla boşalmıştı. Köyde inekler, keçiler ve koyunlar etrafta dolaşıyor arada sivil birkaç araba içerisi eşya dolu geçiyordu. Evlerinin kapıların bazıları açık, pencereler kırıktı. Köydeki evler yağmalanmış ve bazıları da yağmalanıyordu.

Saklandığım eve iki silahlı adam geldi. Zaten kapısı açıktı. İçeri girdiler odaları tek tek gezdiler. Sonra evin içinde değerli şeyler aramaya başladılar. Çekmeceleri döktüler ve dolapları boşalttılar.

DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ