Arşivim beni yanıltmıyorsa 2007 yılıydı. Neredeyse 20 yıl oluyor. Gazeteciler Birliği bünyesinde sosyal aktiviteler yapıyorduk o zamanlar. Birlik yönetiminde değildim (Osman Kurt’un başkanlık dönemi) ama sosyal etkinlikleri organize eden komitede görev yapıyordum. İş yoğunluğuna rağmen 15 günde bir sanatçıları, yazarları, şairleri konuk ediyorduk. Arşiv kayıtlarına göre onlarca etkinlik yapmışız böyle; hepsi ses getiren, motivasyon sağlayan etkinlikler.
Çocukluğumuzun, gençliğimizin, bizim çocuklarımızın, dünün, o günün, bugünün SILA 4’ü de efsane. O günlerde daha da efsaneydi. Çünkü şarkıları hep dillerde, kendileri ortada yoktu. Grup elemanları, Raif Denktaş hariç, tümü hayattaydı. Raif Denktaş’ın 1985’te trafik kazasında hayatını kaybetmesinin ardından büyük bir yıkım yaşayan grup, sadece 1987’de bir anı konseriyle bir araya gelmiş, sahnelerden kopmuştu… Bizim sosyal etkinliklerde onları da tekrar sahneye çıkarabilir miydik; deneyelim dedik.
 
 
Sıla 4, 20 yıl sonra (belki daha fazla) sahneye çıktı
İş bana düştü; çünkü SILA 4’e, müziklerine hayranlığımın ötesinde Erdinç Gündüz benim kuzenim, teyze oğlu. İş yerinde ziyaret ettim, etkinlikleri anlattım, ‘sizi de konuk edelim, hatta becerebilirsek sahneye çıkaralım’ dedim. Bilen bilir, bilindik mesafeli ve ketum haliyle ‘olmaz, çıkamayız, yaşlandık, yıllardır sahnelerde değiliz, çalışma ister….’ dedi. Pes etmedim, oğlu Arda’yı aradım; ‘müthiş olur, hade sen/ben birlikte itekleyelim’ dedi. Tekrar muzır olunca, ‘Aydın’ı (Kalfaoğlu) ara bakalım ne deycek’ dedi Erdinç abim. Aydın abiden ‘O varsa ben de varım’ yanıtını alınca işimiz kolaylaştı. Ve Erdinç Gündüz, Aydın Kalfaoğlu ile Ferahzat Gürsoy’dan oluşan Sıla 4, 20 yıl sonra (belki daha fazla) sahneye çıktı. Büyük bir meydan konseri değil, o günlerin en sempatik mekânlarından Nostalji Bar’da yaptık etkinliği. Üstelik evlâtlar da sahne aldı; Erdinç Gündüz’ün oğlu Arda, Raif Denktaş’ın yeğeni Rauf ve niceleri.
 
 4 yıl sonra, 2011’de grubun yıllar sonra yeni albümü de çıktı
Yapamayız, yaşlandık diyen grup, 2007 nisan ayında Nostalji Bar’da sahne aldı, o motivasyonla arkası geldi. Farklı barlarda özel geceler, konserler, etkinlikler art arda devam etti.  4 yıl sonra, 2011’de grubun yıllar sonra yeni albümü de çıktı ve o albümün tanıtımını da bizim sosyal etkinlikler kapsamında Gazeteciler Birliği lokalinde yaptık. Sonra dev konserler, ülkenin parlak müzisyenleriyle ortak projeler. Zaman zaman Arda’nın çalıştığı/çalıştırdığı mekânlarda da sahneye çıktı Erdinç abim. Müzik, mikrofon, gitar hep besin kaynağı oldu ama o sahneye çıkarmak her seferinde zor oldu.
Yapamam, edemem dedi ama ‘Bir Varmış, Bir Yokmuş’ ile anılarını, hayatını da kaleme aldı; dizi dizi üstelik.
 
Bir dizi anı, çokça paylaşım ve gelecek nesillere de taşınacak dizeler/ezgiler bırakarak gitti
Müzikle, ezgilerle yaşam bulan, gururu ve ketumluğuyla bilinen Erdinç Gündüz, hastalığı döneminde de aynı mesafesini korudu. Evde/hastanede ziyaret edilmekten hoşlanmadı. Baskın yaparak ziyaret edebildik zaman zaman veya Arda’nın teşvikiyle. Cuma öğle saatlerinde telefonla aradığında da ‘babamı ziyaret et’ demesini beklerken, ölüm haberini aldım.
Bir dizi anı, çokça paylaşım ve gelecek nesillere de taşınacak dizeler/ezgiler bırakarak gitti. Nesiller boyu dinlenen ve daha kaç nesil dillerden düşmeyecek yurt kokulu dizeler.