Temmuz’u, Temmuz’da yazmak, acıların, gidenlerin yasını tutmak her daim zor gelmiştir bana.

Asla dinlenmek bilmeyen yorgunlukların adasıdır Kıbrıs.

Kendinden büyük acıları ve koşturması vardır.

Özellikle de Temmuz’dan geçerken kaçınılmazdır bu.

***

Birileri Temmuz’da “hatırlatma” görevini üstlenir sırtına ve 1974’ten bugüne kadar süren 51 yıllık yaşanmışlıkları kendince hatırlatmaya durur.

Birileri de o tarih sayfasının anlatılmamış öykülerini anlatır durur.

Bir yanda gözyaşı, keder, kayıplar ve yıkım vardır anlatılanlarda…

Unutulmaya çalışılan hüzün sayfaları vardır.

***

Şair Faize Özdemirciler Temmuz için şöyle yazmıştı gazetesinde “Kıbrıs Da Yazı Da Anlam Da O Masadaydı” başlıklı, 14 Temmuz 2022 tarihli yazısında:

“Temmuz hatırlatmalarla unutmaların başabaş gittiği bir sayfadır, bu sayfayı doğru okumak mümkün olamadı 48 senede. Bir yalan 40 kere söylenince gerçek olmazsa, 48 sene boyunca burada söylenen yalan (lar) da gerçek olmadı oysa…”  

***

Bir Deli Temmuz’dur içinden geçtiğimiz…

Her Temmuz’da barut kokusu çöker adaya, kurşun sesleri kulaklarda çınlar…

Çocuk ağlamalarının, yıkımların, yıkıntıların ve kayıpların ayıdır.

Nice yalanın, nice talanın, “Tutulmuştur”ların mevsimidir.

***

Yıllardır aynı teranenin dinlendiği, aynı kaidede giden anlatılardır.

Yazılmış, anlatılmış, inandırılmış…

Yüzümüze baka baka, utanılmadan, acıların, kayıpların üzerine siyasetler yapılmış.

***

Ölümün ve kayıpların acısının üzerine acı tanımam ben.

O yüzden içim buruktur her Temmuz’da.

1974 gelir aklıma, 15 ve 20 Temmuz’da yitip gidenler…

Gencecik toprağa gömülenler.

Aklıma gelir 6 Temmuz 1996’da kapısının önünde “meşhur” katillerce katledilen Kutlu Adalı.

Aklıma gelir 7 Temmuz 2015’te şüpheli bir şekilde hayatını kaybeden gencecik Arda Erkan.

Ve içim burkulur, hatırladıklarımdan.