“Birlikte şarkı söyleyen çocuklar, Kıbrıs’ta barışın, birliğin ve umudun sesi olabilir…”

Öyle de olmalıdır.
Yan yana getirmeliyiz çocuklarımızı çok daha fazla…
Çünkü barış önce çocukların sesinde doğar.
Karpaz’dan Akama’ya…
Her dilde, her melodide…

Bizler, bu ülkenin çocuklarını yan yana getirmedikçe, hiçbir harita gerçekten birleşmez.

***

Harika bir konser izledim.
Birbirinden güzel çocuklar, adanın her yerinde, her dilinden şarkılarını söylediler.
Öylesine iyileştirici geldi ki…
Sözüm ona liderlerin çirkin, itici, dışlayıcı seslerinin üzerine…

Çünkü bazen en ağır yük, en temiz sesle hafifler.
En derin yara, bir çocuk gülümsemesiyle iyileşmeye başlar.

Songbirds Toplumlararası Çocuk Korosu’nun sekizinci yılıydı…
Sekiz yıl boyunca yalnızca şarkılar söylenmedi birlikte…
Görünmeyen köprüler kuruldu.
Küçük eller, büyük duvarların altına birlikte notalar bıraktı.

***

Tarihsel Diyalog ve Araştırma Derneği’nin yürüttüğü bu anlamlı projeye Almanya’nın destek vermesi boşuna değil.
Almanya, bölünmüşlüğün ne demek olduğunu bilir…
Yalnızca harita üzerinde değil; insan ruhunda, caddelerde, evlerde nasıl bir iz bıraktığını…
Duvarlar yalnızca beton değildir çünkü…
Bellekte inşa edilir, dille pekişir, korkuyla büyür…

O yüzden merak ettim samimiyetle…
Türkiye bu adada toplumlararası projelere destek oluyor mu hiç?
Kayıp kazılarının ötesinde…
Barış inşası için, çocukların göz göze gelmesi, aynı sahnede aynı hayali söylemeleri için?

Bu bir eleştiri değil.
Bir soru.
Bir çağrı belki de…
Çünkü bu adada barış, yalnızca masalarda değil, sokaklarda, sahnelerde, okullarda, parklarda kurulacak.
Evet, ada insanı Türkiye’yle de barışmak zorunda Yunanistan’la da...

Ama elbette en çok da kendimizle…
Adanın dört bir yanında suskunlukla büyüttüğümüz önyargılarla…

***

Hayalimde çok daha büyük bir çocuk korosu var.
Yüzlerce çocuk…
Adanın dört yanından gelen seslerle…
Savaşlardan arınmış bir geleceği birlikte düşleyen çocuklar…

Sadece konser salonlarında değil; sınıflarda, sokaklarda, oyunlarda, tiyatrolarda…
Her alanda buluşmalı çocuklar…

Çünkü barış birlikte yaşama kültürüdür.
Bu kültür ancak birlikte büyür.

Konserin son şarkısı şöyle bitiyordu:
“Güzel günler bizimdir, biz gördük rüyasını…”

O rüyaya hep birlikte tutunmalıyız.
Çünkü güzel ülkemiz birlikte düş kuranların evi olabilir.
Ancak birlikte şarkı söyleyen çocukların…

* Notcuklarım 1

Koro şefleri İmge Arabi ve Konstantina Chrysostomou özellikle kutluyorum. Program Koordinatörü Melis Güvensoy Okalper’e ayrıca teşekkür ederim; o davet etmeseydi bu güzel organizasyondan haberim olmayacaktı. Program danışmanı Maria Kasinou’ya da sevgilerimle…

* Notcuklarım 2

"Hatıra daha uzun hayattan" dedi Neşe Yaşın...

Öyle gerçekten...

Neriman Cahit'in dostları buluştu, Lefkoşa Sanat Merkezi’nde…

Yeniden andık, o güzel insanı...

Gecenin tümüne kalamadım, üzgünüm...

Halil Özgür Uzuner danslarla anıldı aynı gece, Folk-Der etkinliğinde...

Gazeteci dostumuz Hakan Çakmak, BRT'deki karma sergide...

Savaşın kurbanlarından Turgut Onbaşı, genç yönetmen Onur Kök'ün belgeseli "52 yıllık özlem Turgut Onbaşı" ile anıldı, Işık Kitabevi'nde, BlckBrd Social Cafe'de...

Hepsi de aynı gece olunca yetişmek zor tabii...

Neşe Yaşın haklı nihayetinde...

Hatıralar daha uzun hayattan...