“Sizi, Cumhurbaşkanımız Sayın Ersin Tatar’ın beş yıllık görev süresini anlatacağı basın toplantısına davet ediyoruz” dedi, telefondaki güzel ses…

Hayret!
Bu dönem, bu bir ilk…
Üstelik henüz bir gün önce, aynı “Sayın”ın ağır tazminat talebiyle yargılanıyorduk.
Kötü niyetle suçlanıyorduk…
Satılmışlıkla…
Talimatla yazmakla…

- “Yarın akşam…”
- “Üzgünüm ama aynı akşam Kel Diva var. Haluk Bilginer ve Zühal Olcay sahnede olacak.”
- “Tiyatroya gideceksiniz?”
- “Siz olsanız, hangisini seçerdiniz?”

***
Sahne!
Kolonsuz bir çatı…
Bir kapı…
Molozlar…
Yıkılmış bir evin kalıntıları gibi serpiştirilmiş koltuklar…
Temelsiz bir yapı.

Bir ev mi bu?
Bir ülke mi?

Gösteri başlar başlamaz, gerçekle temsili olanın sınırı buharlaşıyor.

Konuşmak başka, söz söylemek başkadır.
Hep konuşabilir ama hiçbir söz söylemeyebilirsiniz.
Dil, dilsizleşir böylece…

Seslerin, sözlerin, tepkilerin birbirine dolandığı; yüzeyselliğin birbirini ıskaladığı, saçmalamanın söyleme dönüştüğü, hikâyelerin sonunun gelmediği bir sarmal…

Bir “miyavlama…”
Bir “yangın…”
Bir “anekdot…”
Bir “öpüşme…”

***
Eugène Ionesco’nun Kel Diva oyununu yalnızca absürt tiyatronun bir örneği değil; iletişimin içinin nasıl boşaldığını gösteren bir uygarlık ve siyaset eleştirisi olarak da izlemek gerekiyor.

Bir kadın, bir adam, bir oda, bir yatak, bir çocuk…
Birbirlerinin farkında değiller!
“Ne kadar tuhaf… Sanki sizi bir yerden tanıyor gibiyim.”
“Belki de biz karı kocayız!..”

Bir telaş, bir kalabalık, bir yalnızlık…

Artık bir “oyun” değil bu.
Sahnede izlediğiniz, kendi ülkenizdir.

***
1950’lerden bu yana aynı salonda aralıksız oynanan Kel Diva, Fransa’da iki milyondan fazla seyirciyle buluşmuş bir klasik.
Ama asıl düşündürücü olan, oyunun hâlâ bu kadar güncel kalabilmesi…

Zuhal Olcay ve Haluk Bilginer’in olağanüstü uyumuyla sahnelenen yapım, yalnızca metne değil, çağın ruhuna da sadık kalıyor. Reji, günümüzün yapay zekâsını, dijital ekranlarını ve temasızlığını ustalıkla sahneye taşıyor.

Kel Diva, Kıbrıs Tiyatro Festivali’nin bu seneki yıldızı…

***
Oyundan dönüyorum ve basın toplantısını okuyorum, gece yarısı…

Hep konuşabilir ama hiçbir söz söylemeyebilirsiniz.
Dil, dilsizleşir böylece…

“Ne kadar tuhaf… Sanki sizi bir yerden tanıyor gibiyim.”