Bir anket yayınlandı, fıkrayla geldi yanıtı; üstelik durumu hiç sevmeyen birilerinden…
Halbuki onlarca anket var böyle.
Üstelik sokağın sonucu çok daha ileride…

Şimdi çoğunluk artık hikâyelerle konuşuyor ya…
Bir fıkra, bir kıssa, bir nükte…
Aklıma geldi…

Bir kasabada, herkesin hırsızlıktan yakındığı bir dönemde biri ortaya çıkar ve yüksek sesle bağırır:
“Bu gidişe dur demek gerek!”

Sonra bir kulüp kurar:
“Temiz Eller Kulübü.”

Her yere bildiriler asılır, afişler yapıştırılır:
“Rüşvet alan da veren de melundur.”
“Helal kazanç kutsaldır.”
“Devletimiz, milletimiz, ecdadımız onurumuzdur.”
"Hırsızlar bizden değildir."

Elbette kasaba ne rüşvet biter, ne komisyon!
Hele ihalelerde dönen dolaplar…

Kimileri semirdikçe semirir, kimileri kemirir yaşamak için!
Ama kirlilik büyüdükçe kahramanlık naralarının coşkusu da artar…

Kulüp başkanı her fırsatta meydanlara çıkar, ortalarda görünür, kalabalıklara karışır, sık sık konuşur:
“Bizim elimiz temiz! Alnımız açık! İnancımız sağlam! Devlete sadakatimiz büyüktür!”

***
Günlerden bir gün, bir kalabalığın orta yerinde, başkan yine konuşmaya başlar…
Sözler coşkulu, eller yukarıda…
Dudaklardan tükürükler savrulur.

Tam o sırada, yaşlı bir adam yaklaşır.
Sessizce, başkanın ceketinin cebinden bir şey çıkarır.
Bir avuç çivi…
Üzerlerinde cami mührü.

“Başkan,” der adam,
“Dün gece cami inşaatından bu çivileri sen mi aldın?”

Kalabalık sessizleşir.

Başkan afallar, sonra hemen toparlanır:
“Bunlar emanet! Temiz işler kampanyamızda kullanılmak üzere alındı. Üstelik bu çivileri kendi adıma değil, millet için almıştım! Bu çivilerle devletimizin geleceği çakılacak…”

Kalabalık bir an sessizleşir.

Sonra biri sorar:
“Halk için çalmak helal mi oluyor yani?”

O günden sonra herkes başkanı şöyle anar:
“Eli temiz ama cebinde çiviyle geziyor.”

***
Cebinde çiviyle gezinen böyleleri için edebiyatın hiciv ustası Nef’î şunu söyler:

“Padişahım çok yaşa” derler, çünkü
Ne kadar çok yaşarsa, o kadar çok yerler.