Yalanın masumiyeti yuttuğu zamanlara aldırmadan gün batımını izliyordu iki insan, gamzelerine uzanarak şehvetin...
Köpük köpük kabarıyordu Akdeniz...

***

“Düştüğüm yer tam ortası ağzının” diyordu bir kadın, şiirler yazıyordu.

***

Yüzsüzlüğün sokağından kaçanlar ay ışığına sığınıyordu. Yine de mucizeye inanıyordu, düş ülkesi sakinleri...

***

Seslerimizin çatlağından gürültüsüz sözler çıkacaktı bir gün, yeniden...
Yırtılmış coğrafyayı sardunyalar dikecekti, inadına yeşererek...
Bin kırık hayat, bin kırık zamanı affedecekti illaki...

***

Bir kadın şiirler yazıyordu, kanat açıklığında...
“Hangi pencere kenarıydı eskiyen,
hangi deniz...”

***

Köpük köpük kıyıyı içiyordu Akdeniz...
İnsanı özlüyordu, kendine benzeyen...
Bir gün yurdunu sevecek insanı; ne ırkına, ne diline hapsolmadan...

***

“Dilindeki erik tadıyla” şiirler yazıyordu kadın...
“Rüzgarın uysallaştığı oyuklardan
bak bana
suya en yakın yerinden boşluğun
okşandıkça incelen”

***

Milliyetçiliğin, nefretin, ırkçılığın sesinden kaçmış suya bakıyordu birileri...
Gün, gamzelere batıyordu.
Bir kez daha doğduğu eve gitmenin mavi hüznüne akıyordu zaman...
Düşüyle, adalı...

***

Bir kadın şiirler yazıyordu.
“Kuş hafızasıyla geçtiler,
kayıtsız yüzlerden...”


*( Şiirler: Fatoş Avcısoyu Ruso / Otları Yalnız Sevmenin Gürültüsü / Öteki Yayınevi )